تحلیل اندیشه‌های مثبت‌گرایانه در مثنوی معنوی از منظر علم روانشناسی

دنیای درونیات  عالم ذهن و عالم روح- مقوله­ای است که از دیرباز بسیاری از شاعران عارف مسلک و روانشناسان قرون اخیر بدان پرداخته­اند و در ایده­ بازتاب حالات درونی در دنیای بیرونی، با یکدیگر اتفاق نظر داشته اند. مثبت­نگری به عنوان یکی از شاخه­های علم روانشناسی، مفاهیمی همچون خوش­بینی، اعتماد به نفس، ایمان و اعتقاد، عشق، امید، صبر در برابر مشکلات و... را در برمی­گیرد که تمام آن ها را می­توان به طور مشروح در مثنوی مولوی یافت. در مقاله­ حاضر که پژوهشی میان رشته­ای محسوب می­شود، کوشش بر آن است تا با بررسی مؤلفه­های روانشناسی مثبت و تطبیق آن با آرای مولانا که به­طور ویژه در مثنوی معنوی همچون روانشناسی حاذق، هزار توهای روان آدمی را کاویده است، گامی در مسیر تبیین اثرگذاری­ها و اثرپذیری­های دو مقوله­ روانشناسی و ادبیات گذاشته شود.